เรื่องใหญ่ของชีวิตคือ จะต้องรู้คุณค่าและความหมายของชีวิต

ชีวิตมิใช่ดับสูญ แต่สืบเนื่องเรื่อยไปในเหตุและผล

และจากผลเป็นเหตุต่อไป

ชีวิตนิรันดร์ดีงามอยู่ที่เจ้าจะสามารถใช้ปัญญาแยบยล

ไปค้นพบความเป็นอนิจจัง แต่ไม่ใช่ใฝ่หาความงามเฉพาะหน้า

คุณค่า…มิใช่แสวงหาภายนอก

แต่มีอยู่แล้ว…ภายใน

หากยังมีความเชื่องมงายอยู่ละก็ สู้ไม่นับถือศาสนาเสียเลยจะดีกว่า

การเรียนรู้ธรรมะนั้นจะต้องแปรเปลี่ยนความงมงายเป็นปัญญา

ให้หลุดพ้นจากความทุกข์ทั้งปวงของสรรพสัตว์

กลับคืนสู่จิตใจอันใสสะอาดบริสุทธิ์แห่งพุทธะ

ปณิธาน คือ…จิตเดิมแท้ของเวไนย์สัตว์

ปณิธาน คือ…ความมุ่งมั่นของเวไนยสัตว์

ปณิธาน คือ…เครื่องเตือนสติของเวไนยสัตว์

ปณิธาน คือ…วิถีนำทางสู่โพธิมรรคของเวไนยสัตว์

กิเลส ตัณหา กามราคะ

รูป เสียง กลิ่น รส ผัสสะ

หาใช่สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวไม่

แต่ความกำหนัด ยินดี พอใจ

ในสิ่งเหล่านั้นต่างหากเล่าน่าสะพรึงกลัว

เมธีทุกท่านควรทราบ

โลกโลกีย์แห่งนี้มิใช่ที่อยู่ที่ถาวรของเรา สรรพสิ่งในโลกล้วนอนิจจัง

ญาติมิตรพี่่น้อง ชื่อเสียงลาภยศ ความรักผูกพัน มิอาจอยู่ยาวนาน

สิ่งเหล่านี้ ให้เราได้ยืมใช้ แต่มิใช่เป็นของเรา

เมื่อถึงเวลาก็ต้องคืนกลับสู่ธรรมชาติฟ้าดิน

เมื่อถึงเวลาก็ต้องชดใช้คืนแก่กฏแห่งกรรม

สิ่งนี้คือความจีรังเที่ยงแท้ของฟ้าดิน ใครก็ไม่อาจหลบเลี่ยงได้

ใครก็ไม่อาจที่จะต่อต้านได้

หากอยากรู้เหตุที่สร้างมาในอดีีต

จงดูผลกรรมที่ได้รับในปัจจุบัน

อยากรู้ผลกรรมในชาติต่อไป

จงดูสิ่งที่สร้างในปัจจุบันนั่นคือเหตุ

ขยะสามารถเปลี่ยนเป็นทองได้

ขยะสามารถกลายเป็นทองได้

ความกลัดกลุ้มก็สามารถเปลี่ยนเป็นปัญญาได้เช่นกัน

คิดบำเพ็ญตั้งแต่ววินาทีนี้ เวลาเหลือเพียงอีกน้อยนิด

ช่วงเวลาเพียงแค่ 40, 50 ปีนั้นเราลองคิดดูว่า

เราได้สร้างบาปกรรมมาเท่าไหร่แล้ว

วันนี้ วินาทีนี้ นับจากนี้ไปเร่งสร้างบุญสร้างกุศลให้กับตนเอง

เมื่อใดที่มนุษย์กับมนุษย์ลงโทษกันไม่ได้

เมื่อนั้นฟ้าดินจะช่วยจัดการ

เมื่อใดที่คนกับคนไม่สามารถตัดสินให้เที่ยงธรรมได้

เมื่อนั้นฟ้าดินจะเที่ยงธรรม

อย่าเห็นว่าการฆ่า (สัตว์) เป็นเรื่องที่ไม่มีผลตอยสนอง

ย่อมมีผลตอบสนอง