จงห่วงตัวเองเถิดว่า

ตายแล้วมันจะไปนรกหรือสวรรค์

เราได้สร้างที่พึ่ง (บุญ) อันเเกษม

ไว้ในภพหน้าดีพอแล้วหรือยัง ?

หนอนหรือแมลง เทพหรือยักษ์มาร

สัตว์เดรัจฉาน สองเท้า สี่เท้า หรือมนุษย์

และสัตว์น้อยใหญ่ชนิดต่างๆ

ทั้งหมดนั้นมีต้นกำเนิดในทะเล

สัตว์ทั้งหลายเหล่านี้เกิดขึ้นเพราะผลกรรมของตน

โลกนี้เปรียบเช่นเนื้อนา

คนปลูกสิ่งใดไว้

เขาย่อมได้รับผลของสิ่งนั้น

กฎของกรรมครอบคลุมอยู่ทั่วไปในโลกนี้

อะไรก็ตามที่เขาทำลงไป

เขาจะต้องได้รับผลของกรรมนั้นอย่างแน่นอน

ผู้มีบุญอุบัติขึ้นบนโลก ทุกยุคทุกสมัย

ไม่ว่าอุบัติขึ้นมา ณ ที่ใด ศาสนาใดก็ตาม

คำสอนของท่านเป็นหนึ่งเดียวและอย่างเดียวกันเสมอ

คือ เพื่อรู้จักพระเจ้า และเพื่อทำให้วิญญาณหลุดพ้น

การปฏิบัติธรรมเปรียบเสมือนการต่อสู้กับความวิตกกังวล

การพูดธรรมะเปรียบเสมือนกับการให้แสงสว่างสืบทอดไปสู่อนาคต

ปัญญาเปรียบเสมือนกับการสร้างสะพานข้ามพ้นโลกถึงฝั่งนิพพาน

โพธิสัตว์เปรียบเสมือนมารดาแห่งเมตตากรุณาของเวไนยสัตว์

ความร่ำรวยที่แท้จริง คือความปิติยินดี

มิใช่การมีทรัพย์สมบัติ

ความยากจนที่แท้จริง คือการไม่รู้เท่าทัน

มิใช่ไร้ซึ่งเงินทอง

สัจธรรม คือแหล่งหลบภัยจากพายุแห่งความโง่เขลา

ความอ่อนโยน จะดับเปลวไฟแห่งความเกลียดชัง

การรู้จักให้ จะขจัดกระแสเชี่ยวกรากแห่งความโลภ

การรู้จักถ่อมตน จะทำให้ภูเขาแห่งความยโสราบเรียบ

ผู้รู้ไม่พูด ผู้พูดไม่รู้

ดังนั้น ผู้บรรลุธรรมจึงดำเนินการสอนโดยไร้คำพูด

ใจคนเสมือนหนึ่งน้ำใสในอ่างใหญ่

น้ำนิ่ง…สิ่งแปลกปลอมย่อมจมลงผิวน้ำใสส่องเห็นหน้าตา ผิวพรรณ ผมเผ้า

ต่อเมื่อสายลมพัดผ่าน…

น้ำไหว…น้ำใสกลายเป็นขุ่นมัว ย่อมไม่อาจสะท้อนภาพลักษณ์แต่เดิมได้

ใจคนก็เช่นกัน